ถึงรักแค่ไหน ก็คงแค่นั้นจริงๆ
ยิ่งคอยยิ่งรู้ ว่าไม่ควรคอย
ทำใจให้รับความจริงได้แล้ว ถึงเวลาปลดปล่อย
วันและคืนเหล่านั้น ให้มันเป็นอดีตไป
พยุงตัวเอง ขึ้นมาจากความเดียวดาย
ให้เธอทำลายชีวิตทำไม
ความสุขทุกวินาทีจบแล้ว ท่องไว้ให้ขึ้นใจ
เช็ดน้ำตาที่ไหล เมื่อไม่มีสิทธิ์จะย้อนวันเวลา
เจ็บปวดก็ต้องเดินต่อ ต้องหายใจต่อ
ต้องเลิกเฝ้ารอ เธอสักที
กี่วันที่หมุนเลยผ่าน จะต้องก้าวข้ามผ่าน
แม้ทรมาน สักเท่าไร
เมื่อนาฬิกาไม่เคย ที่จะเดินถอยกลับหลัง
นาทีข้างหน้าอ้างว้างสักเพียงไร ต้องเดินไปกับมัน
รับไหวไม่ไหว ก็ต้องบอกใจให้ทน
ทางเดินมืดมน ทนฝืนเดินไป
ลืมคนที่หัวใจไม่อยากลบ ร้าวทุกลมหายใจ
แต่ไม่มีทางไหน ให้เลือกอีกนอกจากนี้ไม่มีเลย
เจ็บปวดก็ต้องเดินต่อ ต้องหายใจต่อ
ต้องเลิกเฝ้ารอ เธอสักที
กี่วันที่หมุนเลยผ่าน จะต้องก้าวข้ามผ่าน
แม้ทรมาน สักเท่าไร
เมื่อนาฬิกาไม่เคย ที่จะเดินถอยกลับหลัง
นาทีข้างหน้าอ้างว้างสักเพียงไร ต้องเดินไปกับมัน
ไม่ว่าจะชอบมันไหม
แต่ความจริงเป็นอย่างนี้
ต้องตัดเธอไปสักที
ปล่อยให้ความรักเราเป็นความหลัง